امام باقر علیه السلام فرمودند: مَرَّ رَجُلٌ فِی الْمَسْجِدِ وَ اَبُو جَعْفَرٍ (ع) جَالِسٌ وَ اَبُو عَبْدِ اللهِ (ع) فَقَالَ لَهُ بَعْضُ جُلَسَائِهِ وَ اللهِ اِنِّی لَاُحِبُّ هَذَا الرَّجُلَ. فَقَالَ لَهُ اَبُو جَعْفَرٍ(ع) اَلَا فَاَعْلِمُهُ فَاِنَّهُ اَبْقَی لِلْمَوَدَّةِ وَ خَیرٌ فِی الْاُلْفَةِ. مردی در مسجد می گذشت و امام باقر و امام صادق(ع) نشسته بودند یکی از مجلسیان به امام باقر (ع) گفت: به خدا، من این مرد را دوست می‌دارم. امام باقر(ع) به او فرمودند: پس این را به اطّلاع او برسان، زیرا این کار دوستی را پایدارتر می‌سازد و برای الفت بهتر است. المحاسن، ج 1، ص 266